Skaza, Cecelia Ahern

12:20 0 Comments A+ a-


Ludzie nie lubią, gdy przykleja im się etykiety. Niekiedy sami, poprzez swoje zachowania, wizerunek, pracę, ją sobie przylepiają, a potem nieco poirytowani ją zrywają. Nie wiem czy Cecelia Ahern była zirytowana przypisywaniem jej jedynie do lekkich romansideł czy zwyczajnie była znudzona. Może chciała się sprawdzić w czymś innym. Odcinając się od "Love, Rosie", "PS: Kocham Cię" i " "Pamiętnika z przyszłości" Cecelia poszła w kierunku zupełnie nowego gatunku literackiego, a dokładniej : dystopii.

Książka opowiada o przygodach siedemnastoletniej Celestine, która stała się ikoną walki z bezwzględnym systemem. Rewolucja, którą wywołała dąży do zniesienia obecnej władzy. Celestine została przez władze napiętnowana Skazą przez co jej przywileje i prawa są mocno ograniczone. Razem ze swoim przyjacielem Carrickiem zaczyna dążyć do przywrócenia normalności, równości.

Zdawałoby się, że książka będzie się głównie kręcić wokół polityki. Jednak właśnie ten wątek wydaje mi się uproszczony i nie wykorzystany. Cecelia chciała przedstawić bardzo zły system.
Rzeczywiście, jest to zauważalne, ale nie na tyle, żeby czytelnik był zszokowany, wzdrygał się na myśli o tym jak wiele zła on wyrządza. Większe wrażenie dałaby delikatnie mocniejsza gra na emocjach czytelnika. Nie zawsze bycie zachowawczym popłaca. Tym bardziej podczas próby z nowym, o wiele bardziej wymagającym gatunkiem prozy. Warto zauważyć powiązania pomiędzy nową książką Cecelii, a modnymi w ostatnim czasie książkami. Podobieństwa można znaleźć zarówno na płaszczyźnie gatunku, jak i nawiązań do fabuły. W związku z tym myślę, że książka mogłaby się spodobać fanom "Więźnia labiryntu", "Niezgodnej", chociaż te są zdecydowanie bardziej rozbudowane.
Naleciałością z poprzednich książek Ahern jest mocno skupienie się na emocjach. Obrywa się przez to fabule w której mogłoby się dziać trochę więcej. Styl autorki jest niezmienny, wciąż pisze lekko i swobodnie. Do książki chce się wracać, bo jest prosta i wciągająca. To, według mnie, jest jej największym sukcesem. Książka nie jest oczywista czy przewidywalna. Bohaterka mogłaby być troszkę mniej infantylna, ale jest to w pełni zrozumiałe, ze względu na jej wiek. Zdaje mi się, że właśnie do rówieśniczek głównej bohaterki najlepiej trafiłaby ta pozycja. "Skaza" jest przyjemna i jest typem niezobowiązującej lektury na trudne wieczory. Pod tym względem, mogę podpisać się pod nią rękoma i nogami - z serducha polecam.

Mimo, że Cecelia próbowała zerwać ze swoim wizerunkiem, to mi wciąż kojarzy się z ciepłą, wrażliwą blondyneczką. Przy tym, absolutnie, nie uważam, żeby było to coś złego. Udowodniła, że jest w stanie odnaleźć się obu gatunkach, przy czym bardziej pasuje do poprzedniego. Ten nowy jest zdecydowanie trudniejszy, bardziej wymagający. Jeśli chciałaby przy nim pozostać to wciąż jeszcze dużo pracy przed nią.



Lampiony, Katarzyna Bonda

23:27 0 Comments A+ a-


O Bondzie jest głośno. Głośno na tyle, że każdy kto chociaż w jakimś małym stopniu siedzi w temacie polskiej literatury - wie kim ona jest. Właściwie, to nawet nie musi. Wystarczy, że ogląda śniadaniówki albo ma internet i dogłębnie scrolluje facebooka. 
Katarzyna Bonda udziela tylu wywiadów i ma tak dobrze opracowaną promocję książek, że jeszcze zanim zapoznałam się z jej twórczością wiedziałam wszystko o tym jak tworzy, o czym tworzy i dlaczego to jest takie wyjątkowe. A jak przebiegła konfrontacja z oryginałem?

Na pierwszy ogień poszła najnowsza powieść - "Lampiony". To trzecia część serii o profilerce Saszy Załuskiej. Sasza została wysłana w delegację do Łodzi, by tam ustalić kto jest sprawcą zagadkowych podpaleń. Miesza się w to również podejrzenie o stacjonowanie w tym mieście oddziału ISIS, który szkoli zawodowych zamachowców. Tłem całej historii jest właśnie Łódź, która wbrew pozorom zamiast unosić się z wdziękiem na powierzchni, zapada się w coraz głębsze bagno przestępstw.. 
I tu się zaczynają schody przez które przejść było mi bardzo ciężko. Sam pomysł był w miarę okej, miał potencjał i w gruncie rzeczy to on mnie najbardziej zainteresował. Z kolei jego realizacja mocno mnie zirytowała. Wszystkie książki Bondy są długie. Nie wiem jak z innymi powieściami, ale w tej okazało się to jej piętą ahillesową. Historia została bardzo rozciągnięcia i przez jakieś sto stron ciężko mi było się w nią wbić, wczytać. Za dużo pobocznych wątków i za dużo postaci - wszystko się plącze i ciężko nadążyć za główną myślą autorki. Podejrzewam, że gdyby Bonda nie chciała za dużo, mogłoby być w miarę znośnie. Podstawową formę, nieco okrojoną ze zbędnych rozgałęzień, czytałoby się o niebo swobodniej i przyjemniej.

Nie można z kolei zaprzeczyć, że Bonda bardzo starannie przygotowuje się do swojej pracy i pisanie książek traktuje nie jako hobby czy formę zabawy, ale podchodzi do tego zawodowo. W "Lampionach" można zauważyć, że autorka mocno zgłębiła wiedzę na temat Łodzi. Zachwyciła się miastem podczas jednego ze spotkań z czytelnikami i tak powstał pomysł na osadzenie akcji nowej powieści właśnie tam. Nie przedstawia Łodzi jednoznacznie jako piękną, ale różnorodną. Nie bawi się w nudne, przytłaczające opisy. Pokazuje przekrojowość miasta poprzez inność mieszkańców. Łódź nie jest tylko tłem wydarzeń, ale kolejnym, ważnym bohaterem. Niemal czuć jak zmienia się wraz z rozwojem fabuły. 
Z kolei mam mieszane uczucia co do głównej bohaterki. Niby ciekawa - niepijąca alkoholiczka z dzieckiem, w specyficznej sytuacji uczuciowej, z zacięciem i fajną pracą. Zwyczajna, normalna - to w niej polubiłam. Jednak Sasza nie uzewnętrznia się, bardziej relacjonuje. Jej postać nie została na tyle pogłębiona, że mogłabym się z nią w jakiś sposób utożsamić i to trochę przeszkadza.
Drugim głównym bohaterem jest piroman i to on mnie rzeczywiście zaciekawił. Przez większość książki nie wiedziałam kim jest, ale z każdą stroną poznawałam go bliżej. W myśl zasady " wiesz jak? wiesz kto". Do kolejnych wniosków dochodzi się nie tylko przy pomocy analizy Saszy, ale również rozdziałów jemu poświęconych - czytelnik poznaje jego myśli, kroki, dowiaduje się co go dotyka i w końcu czemu podpala. 
Idąc tym krokiem rozwiązanie sprawy nie jest niczym zaskakującym i zwyczajnie wynika z całości książki. Chociaż można spodziewać się innej niespodzianki, która zapowiada kolejną część. To sprawia, że wiem, że dużym błędem było zaczęcie przygody "od środka". Znacznie łatwiej byłoby mi wdrożyć się w historię znając poprzednie perypetie bohaterki. "Lampiony" czyta się dość trudno jako odrębną, niezależną powieść. Zdarza się, że autorka wspomina o jakichś sytuacjach, ale zupełnie ich nie wyjaśnia nowemu czytelnikowi.
Ciężka do zgryzienia jest też sprawa stylu autorki. Posłużyła się stylizacją językową, która zamiast wprowadzić w odpowiedni klimat - irytuje. Jest przekombinowana na tyle, że w pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać czy to celowe ironiczne zagranie czy nieudana zagrywka. To nie intryguje tylko wzbudza zażenowanie.

Czy Bonda to królowa polskiego kryminału? Wstrzymałabym się jeszcze z odpowiedzią na to pytanie. Na pewno nie jest nią w tej książce. Nie wyrwała się z ram klasycznego kryminału i niczym mnie nie zszokowała. Jedynie troszkę zmęczyła.

# Starsze pokolenie pisze: Wikingowie. Wilcze dziedzictwo, Radosław Lewandowski

15:55 0 Comments A+ a-

  

Poniższa recenzja miała być napisana już dawno, dawno temu…. Dlaczego tak długo leżała na dnie szuflady? Powodów było kilka, pomijając te osobiste, muszę przyznać, że bardzo długo czytałam “Wikingów. Wilcze dziedzictwo”. Potem równie długo biłam się z myślami i wciąż nie jestem pewna, co o tej pozycji myśleć.

Na początek – topór w głowę. Nie potrafiłam ogarnąć swoim umysłem nazw ani koligacji. Ogólnie mówiąc żargon skandynawski rozłożył mnie na łopatki.  Radosław Lewandowski postanowił, urozmaicić czytanie "Wilczego Dziedzictwa" - trudno tu szukać jednego bohatera. Jest ich kilku i muszę przyznać, że jest to w mojej ocenie trochę irytujące. Gdy zaczynałam nawiązywać jakąkolwiek nić porozumienia z bohaterem to księga się kończyła i zaczynałam od nowa…
Przykładowo pierwsza księga to losy młodego Wikinga Oddiego, który jest synem Asgota z Czerwoną Tarczą. Obaj wraz z kamratami udają się na misję do stormana Håkona Benløsa, któremu chcą zaproponować wspólny najazd na Duńczyków. Oddi, który jest raczej solą w oku niż krwią z krwi ojca, naruszy zasady gościnności, co postawi Asgota w trudnej sytuacji i zmieni los całej misji. Podsumowując to przydługie wprowadzenie, autor funduje nam co kilka stron nowego bohatera, czytamy losy Oddiego i już za chwilę śledzimy losy jego ojca, by potem znowu przeskoczyć na chłopaka. Potem spędzimy chwilę nad losem ich gospodarza tylko po to, aby za sekundę znaleźć się znowu w towarzystwie kogoś innego. Taki ping pong towarzyski.
Autor, nie tylko nie ograniczał ilości bohaterów,  geograficznie również miał rozmach, począwszy od  akcji w Norwegii i drobnych walk z Duńczykami, przenosimy się do Szwecji, aby uczestniczyć z naszymi licznymi bohaterami w wojnie domowej, a po licznych perturbacjach trafić do Hiszpanii czy Ameryki Północnej.

Pomimo, pewnych drażliwych kwestii, o których już wspomniałam,  jest w tej książce coś co mnie na swój sposób urzekło. Język, w jakim Radosław Lewandowski napisał powieść jest tak lekki i frywolny, były momenty gdzie uśmiech nie schodził  mi z twarzy. Od pierwszych stron książki, wręcz namacalnie można poczuć fascynacje Lewandowskiego tematem Skandynawii, wikingów oraz fantastyki i to mnie do niej w ostateczności przekonało, bo uwielbiam ludzi z pasją. Radosław Lewandowski bez dwóch zdań taką pasję ma, możliwe, że niektórzy bedą tą pasją przytłoczeni, ale uważam, że warto podjąć to ryzyko. Chociażby po to, aby poczuć ta energię ludzi, którzy szli na spotkanie śmierci z honorem i uśmiechem na twarzy. Szaleńcza odwaga, żądza władzy, ciekawość świata, gorąca miłość to wszystko składa się na legendę Wikingów. Muszę przyznać, że mimo tego, że książką zainteresowałam się tyko dlatego, że opisem nawiązywała do legendy Thora i mitycznej krainy Asgardu i wielkiego Odyna (jestem ogromną fanką Marvelowskiej wersji tej skandynawskiej legendy) to mimo wszystko, z ogromnym zdziwieniem przyznaje, że książka mi się spodobała i z czystym sumieniem polecam, jako lekturę na długie jesienne wieczory.
Obsługiwane przez usługę Blogger.

Szukaj na tym blogu