Krucha jak lód, Jodi Picoult
Czytałam już tę książkę kilka lat temu. Często wracałam do niej w myślach. Nieśmiało określałam ją mianem najlepszej książki Jodi Picoult, jednak wciąż nie byłam pewna czy mówię prawdę. Bałam się, że po prostu dobrze ją wspominam, albo, że po takim czasie nie pamiętam co rzeczywiście odczuwałam albo, że mam do niej sentyment, bo była moim pierwszym spotkaniem z jej twórczością. Postanowiłam powrócić. Sprawdzić jak jest rzeczywiście. I wiecie co? To nie tylko najlepsza książka Picoult jaką czytałam. To jest w ogóle najlepsza książka jaką czytałam.
O trudnych tematach pisze się chętnie, one przyciągają uwagę. Jednak jeszcze nie spotkałam kogoś kto pisałby o nich w tak piękny sposób. Z delikatnością, dobierając słowa w taki sposób, że samoistnie nabierają mocy. Czasem mam wrażenie, że Jodi nie pisze. Ona czaruje słowami. Tak jak w dzieciństwie marzy się o nadprzyrodzonych mocach, to ona taką posiadła. Nie potrafię Wam opisać tego co czuję czytając jej książki. To jest coś na wzór wtulenia się ostatni raz w najbliższą osobę i usłyszenia od niej "kocham cię". Przepełnia Cię ból rozstania i szczęście, że ktoś Cię kocha. Tak jest z książkami Jodi Picoult - otrzymujesz najsmutniejszą historię, jaką tylko można sobie wyobrazić, ale jest opakowana w ramiona bezpiecznych, znajomych słów. Jednocześnie płaczesz i wiesz, że nie musisz się bać, bo spotkało Cię coś pięknego...
Charlotte i Sean tworzą małżeństwo zalewie od kilku lat. Pragną dziecka, jak niczego na świecie. Wiedzą, że spotkali się dość późno i jeżeli uda im się i Charlotte zajdzie w ciążę to będzie to ciąża o wyższym ryzyku wystąpienia choroby. Boją się zespołu Downa. Nikomu nie przychodzi do głowy osteogenesis imperfecta. Rodzi im się wyjątkowe dziecko, ale nie do końca w taki sposób w jaki by tego oczekiwał każdy rodzic. Ma niesamowite oczy - odbija się w nich niebo. Białka lśnią jasnym błękitem. I jest niska, bardzo niska. To jedne z cech charakterystycznych wrodzonej łamliwości kości. Dorosły człowiek ma 206 kości. Ona połamie je setki razy. Willow. Takie wybrali dla niej imię. W języku angielskim dosłownie oznacza to wierzbę. Wierzby sporo płaczą, to prawda. Są z tego znane. Ale mimo smagań wiatru tylko się gną. Nigdy się nie łamią. To miała być wróżba.
Ich życie staje się problemem, a szpital drugim domem. Rosnące długi, wieczny brak pieniędzy, wyrzeczenia, trudne chwile, samotność i nieprzespane noce spędzone na rozpamiętywaniu : co gdyby Willow nie było? Co gdyby urodziła się zdrowa?
Ciążę Charlotte prowadziła jej najlepsza przyjaciółka - Piper. To była najprawdziwsza przyjaźń, ta o której można marzyć. Czasem mam wrażenie, że tylko marzyć. Bezwarunkowe wsparcie i zrozumienie, kobieca miłość, długie rozmowy, czas, który zawsze się dla drugiej znajdzie. To przyjaźń mimo wszystko, wbrew wszystkiemu i wszystkim. Poprzez nietrafny zbieg okoliczności i kolejne złamanie Willow, Charlotte i Sean szukają pomocy u prawnika. Ten radzi, aby wytoczyć proces o błąd w sztuce lekarskiej. Mieliby oskarżyć Piper o to, że nie powiedziała im odpowiednio wcześnie o chorobie Willow i nie mogli zdecydować się na aborcję. Wystarczy deklaracja, że gdyby wiedzieli o chorobie to usunęliby ciążę. Wygranie sprawy zagwarantowałaby im wysokie odszkodowanie, które znacząco udogodniłoby opiekę nad Willow i całe jej życie. Ale czy niezbyt wysokim kosztem?
"- A ty, jak długo cię znam zawsze widzisz świat w prosty sposób : tu czarne, a tu białe. Ja uważam inaczej. Jestem tego więcej niż pewna i to właśnie próbuję ci pokazać : nie ma czerni ani bieli, tylko tysiąc odcieni szarości. "
Ta książka zaciera wszelkie granice pomiędzy dobrem, a złem. Po jej przeczytaniu nie jestem w stanie jasno określić swoich myśli. Nie potrafię powiedzieć, kto postąpił prawidłowo, a kto nie. Kogo poparłabym spotykając się z bohaterami tej książki? Pokochałam każdego z nich szczerą miłością, każdego podziwiałam, każdemu współczułam. Charlotte za determinację i siłę walki, Seana za jego męską upartość, Piper za to jak wspaniałą przyjaciółką potrafi być, Amelię przez to, że była tak pogubiona, tak bardzo oczekiwała miłości i zrozumienia. Jest więcej postaci, mniej ważnych i każda z nich zadaje jakieś pytanie. A te pytania są niewyobrażalnie trudne. Tak trudne, że jeżeli ktoś jest bardzo wrażliwy ta książka przytłoczy go całym swoim ciężarem. A jest go sporo. Książki tak zwykle na mnie nie działają, ale po kilku pierwszych stronach chodziłam jak w transie. Zastanawiając się tylko : jak? dlaczego?
Ta książka porusza całą gamę problemów. A wcale nie odnosi się wrażenia, przytłoczenia i plątania wątków. Wszystko jest jasne i klarowne. Mówi się o chorobie. Mówi się o aborcji, adopcji, okaleczaniu, bulimii. Ale moim zdaniem to głównie książka o miłości. O jej najróżniejszych odsłonach. O tym jak potrafi być piękna, w jak drobnych słowach i sytuacjach możemy ją odnaleźć i niestety... jak boleśnie potrafi ranić.
"Kiedy kogoś kochasz, to wymawiasz jego imię zupełnie inaczej. Słychać, że w twoich ustach jest bezpieczne. "
Ta książka jest cudowną odpowiedzią na pytania, dlaczego czytam tak mało fantastyki. Myślę, że życie pisze wystarczająco piękne scenariusze.
